.....το δικό μου παραμύθι για κορίτσια....

Η ΜΠΙΖΟΥΤΙΕΡΑ ΤΗΣ  ΜΑΜΑΣ
 

.....το δικό μου παραμύθι για κορίτσια....

Αποφάσισα να δημοσιεύσω ένα παραμυθάκι, το πρώτο απο τα 3 που έχω γράψει ,μέσα  απο αυτό εδώ το blog... κι αυτό γιατί αφού έκανα μια - δυο προσπάθειες με εκδότες ...δε λειτούργησε! Είναι το πρώτο μέρος μια παιδικής παραμυθένιας τριλογίας! 

Προσπαθεί να μεταδώσει κάποιες απο τις αξίες της ζωής ....με τρόπο παραμυθένιο!

Θα είναι τιμή μου αν το διαβάστε εσείς κι έπειτα στα παιδάκια σας &

 επίσης θα με ενδιέφερε πολύ η γνώμη σας!!!! 

Η ΜΠΙΖΟΥΤΙΕΡΑ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ

Μια παραμυθένια τριλογία για κορίτσια…

Κάπου, μέσα στην πόλη σου και πολύ κοντά στο σπίτι σου , ζούνε τρία κορίτσια σχεδόν στην ηλικία σου. Η Αγάπη, η Χαρά και η Ελπίδα. ‘Oπως όλα τα κορίτσια, κάθε φορά που ανοίγει την μπιζουτιέρα της η μαμά , μαζεύονται τριγύρω και χαζεύουν τα λαμπερά μπιζού και τα μοναδικά κοσμήματα, που έχει στη συλλογή της. Διαλέγουν από ένα βραχιόλι , ένα σκουλαρίκι, ένα δαχτυλίδι κι αρχίζουν…

«μαμά, θα μου χαρίσεις αυτό το δαχτυλίδι όταν μεγαλώσω;»

«μαμά θα μου κάνεις δώρο μια μέρα αυτό το βραχιόλι;»

Η μαμά φυσικά χαζεύει τις τρεις κόρες της και τον ενθουσιασμό τους και υπόσχεται πως όλα της τα στολίδια θα γίνουν δικά τους.

Ένα μεσημέρι η Αγάπη, η Χαρά και η Ελπίδα κι αφού η μαμά τους είχε αποκοιμηθεί, κουρασμένη πια από τις δουλειές του σπιτιού, μπήκαν κρυφά κι αθόρυβα στο δωμάτιο με τη μπιζουτιέρα για να θαυμάσουν και πάλι τα κοσμήματα.

Ενώ έψαχναν, ανακάλυψαν ένα μικρό συρταράκι με τρία πολύ ιδιαίτερα δαχτυλίδια μέσα σε αυτό. Αυτά τα δαχτυλίδια ήταν τόσο ξεχωριστά και πολύ εντυπωσιακά. Το πρώτο είχε επάνω του μια κόκκινη πέτρα σε σχήμα καρδιάς, το δεύτερο μια κίτρινη πέτρα σε σχήμα αστεριού και το τρίτο, μια πράσινη πέτρα ολοστρόγγυλη.

Τα κορίτσια θαμπώθηκαν από τη λάμψη τους και χωρίς καν να το σκεφτούν ή να μπερδευτούν, διάλεξαν από ένα δαχτυλίδι η κάθε μια και τα φόρεσαν στα δάχτυλά τους. Η Ελπίδα φόρεσε το ολοστρόγγυλο πράσινο η Αγάπη το κόκκινο και η Χαρά το αστέρι.

Ξαφνικά μια μεγάλη λάμψη σκόρπισε στο δωμάτιο κι ο χώρος μεταμορφώθηκε σε έναν πανέμορφο, χρωματιστό, γεμάτο λουλούδια και άλλα καλά κήπο.

Υπήρχαν όμορφες πολύχρωμες κούνιες, τεράστια λαχταριστά ζαχαρωτά, πολύχρωμα πουλιά κι ένας κήπος που όμοιο τους δεν είχαν ξαναδεί ή φανταστεί ποτέ τους τα κορίτσια. Οι τρείς αδελφούλες στην αρχή τα είχαν χαμένα, μα δεν άργησαν να αναρωτηθούν για ότι τους είχε ξαφνικά συμβεί.

«Αγάπη τι μας συνέβη;», ρώτησε η Χαρά.

«Χαρά  μήπως έχουμε μπει στο ίδιο όνειρο;», ρώτησε η Ελπίδα.

«Μα είναι τόσο όμορφα εδώ!», είπε η Αγάπη.

«Όπου κι αν είμαστε, όπως κι αν βρεθήκαμε εδώ, είναι τόσο όμορφα!».

Τα τρία κορίτσια συμφώνησαν στο ότι ήταν τόσο μαγευτικά εκεί κι άρχισαν να εξερευνούν το χώρο. Δεν άργησαν καθόλου κι άρχισαν να ασχολούνται η κάθε μια με αυτό που της είχε περισσότερο κεντρίσει το ενδιαφέρον και την είχε εντυπωσιάσει περισσότερο.

Η Χαρά, εντυπωσιάστηκε από τα πολλά ζαχαρωτά. Τα μύριζε, τα δοκίμαζε και ήθελε να τα κάνει όλα δικά της. Ξετρελάθηκε από τις γεύσεις και τα αρώματα, τόσο που σκέφτηκε να μην μοιραστεί καν με τις αδελφές της, τις μοναδικές λιχουδιές. Στη Χαρά προσέφεραν τόση χαρά τα ζαχαρωτά που δεν πρόσεξε καν την Ελπίδα που μαγεύτηκε από τα υπέροχα λουλούδια του κήπου.

Η Ελπίδα έτρεχε από λουλούδι σε λουλούδι, από δέντρο σε δέντρο, μύριζε, άγγιζε χάιδευε τα φυτά και πραγματικά ευχόταν να μπορούσε να μιλήσει μαζί τους. Την προσοχή της τράβηξε ένα υπέροχο φυτό που σαν κι αυτό δεν είχε δει κανένα ποτέ της γεμάτο μπουμπούκια. Η Ελπίδα ήλπιζε να ανθίσει όσο θα ήταν εκεί για να δει πόσο όμορφος θα ήταν ο ανθός τους. Και δεν την ένοιαζε καθόλου για τα ζαχαρωτά.

Λίγο πιο πέρα από το μέρος με τα ζαχαρωτά και δίπλα στον υπέροχο κήπο η Αγάπη έβλεπε τα πουλιά που πετούσαν ψηλά και σκεφτόταν αν έχουν κάπου φωλιά, αν είναι μαμάδες, μπαμπάδες ή μικρά, αν έχουν τροφή και βέβαια αν τα τρόμαζε η παρουσία των κοριτσιών εκεί.

Το πέταγμα τους ήταν τόσο μαγικό που ένιωθε ότι ήθελε να τα αγγίξει, να τα κρατήσει στα χεράκια της, να τα ταΐσει και να τους δώσει αγάπη, ως ανταμοιβή για τον ενθουσιασμό που της προκάλεσαν ενώ πετούσαν.

Τα κορίτσια έμειναν για ώρες ολόκληρες εκεί απασχολημένες με ότι είχε κερδίσει την κάθε μια. Όλες αυτές τις ώρες την παραμονή τους σε αυτόν τον μαγικό κόσμο  παρατηρούσε μια μικρή νεράιδα που το όνομα της ήταν Αξία. Εντυπωσιάστηκε πολύ από την επιλογή των κοριτσιών, να ασχοληθεί η κάθε μια με αυτό που της είχε περισσότερο τραβήξει την προσοχή που σκέφτηκε να τις βάλει σε μια περίεργη διαδικασία. Έριξε μια μαγική χρυσόσκονη τριγύρω και ξαφνικά η προσοχή του κάθε κοριτσιού είχε στραφεί στο αντικείμενο με το οποίο ασχολούνταν τόση ώρα οι άλλες αδελφές. Τα κορίτσια κοίταζαν η μια την άλλη!

Την προσοχή της Ελπίδας πλέον τράβηξαν τα πουλιά, «Αγάπη μα τι όμορφα πουλιά σου κέντρισαν το ενδιαφέρον τι το ιδιαίτερο παρατήρησες να έχουν και κόλλησες μόνο εκεί μαζί τους;»

«Σκέφτομαι Ελπίδα μήπως τρόμαξαν από της παρουσία μας εδώ αφού δεν υπάρχει κανείς άλλος σαν κι εμάς. Αν έχουν φωλιά ή αν πεινάνε. Πως βρέθηκαν εδώ, ίσως όπως κι εμείς. Και θα θελα να τα τραβήξω κοντά μας με λίγα ζαχαρωτά για να τα ρωτήσω.»

«μα Αγάπη τα ζαχαρωτά δε νομίζω να αρέσουν στα πουλάκια . Καλύτερα να μαζέψουμε λίγους σπόρους από τα φυτά για να τα ταΐσουμε.», είπε η Χαρά φοβούμενη μην της στερήσουν τα ζαχαρωτά που είχε ανακαλύψει!

«Χαρά τι λες;», είπε η Ελπίδα, «δεν μπορούμε να πειράξουμε τα φυτά πριν καν χαρούν την ανθοφορία ή την καρποφορία τους. Κοίτα πόσο υπέροχα μπουμπούκια προσμένουν να ανθίσουν! άλλωστε τα πουλιά μπορούν και βρίσκουν μόνα τους την τροφή τους, η Αγάπη είναι ίσως λίγο υπερβολική. Τα πουλιά δεν μπορεί να βρέθηκαν όπως κι εμείς εδώ, σίγουρα είναι στο περιβάλλον τους!»

«Ελπίδα έχεις δίκιο, είπε η Αγάπη! «Νομίζω πως αν τους εκφράσω και μόνο την αγάπη μου με μια κίνηση και τους δείξω τον ενθουσιασμό μου για το θέαμα που μου προσφέρουν θα έρθουν από μόνα τους κοντά μου. Μα εσύ Χαρά γιατί αρνήθηκες να τους προσφέρεις ζαχαρωτά, αν μπορούσαν να δοκιμάσουν; Τη χαρά που σου προσφέρουν οι λιχουδιές συνήθως τη μοιράζεσαι! Και τώρα που σε βλέπω δίπλα σε αυτά τα τεράστια γλειφιτζούρια έρχομαι να δοκιμάσω»

«Μα ….δεν είναι και τόσα πολλά! Κι έξαλλου εγώ τα ανακάλυψα πρώτη!», είπε η Χαρά αφήνοντας άφωνες τις αδελφές της.

Κι έτσι συνεχίζοντας τη συζήτηση αυτή τα τρία κορίτσια, άφησαν κι άλλη τόση ώρα να περάσει. Μέχρι που κατάλαβαν ότι έλειπαν πολλές ώρες από το σπίτι και ίσως να είχε ξυπνήσει η μητέρα τους και να είχε ανησυχήσει πολύ.

«κορίτσια πρέπει να γυρίσουμε αμέσως σπίτι, έχει περάσει πάρα πολλή ώρα, δεν ξέρουμε καν πως βρεθήκαμε εδώ κι ούτε πως θα γυρίσουμε πίσω!», είπε η Ελπίδα.

«ότι και να έγινε κι ότι κι αν γίνει εγώ θέλω να πάρω μαζί μου λίγα ζαχαρωτά. Θα με βοηθήστε να κρατήσω λίγα από αυτά κορίτσια;», είπε η Χαρά, που δεν την ένοιαζε αν ανησυχούσε η μητέρα τους σε περίπτωση που ήταν δύσκολο να γυρίσουν πίσω. Αλλά δεν την ένοιαζε και το να ανήκαν σε κάποιον άλλο αυτά τα ζαχαρωτά και του τα στερήσει.

«Χαρά δεν ξέρω αν μπορείς να πάρεις μαζί σου τα ζαχαρωτά, μα θέλω να ελπίζω πως υπάρχει τρόπος να επιστρέψουμε στο σπίτι μας….Αγάπη σκέψου κάτι!», συμπλήρωσε η Ελπίδα.

Τότε είχε φτάσει η ώρα να εμφανιστεί μπροστά τους η μικρή νεράιδα που τις παρατηρούσε η Αξία.

Εμφανίστηκε μπροστά τους και τους μίλησε και τα τρία κορίτσια έμειναν  με το στόμα ανοιχτό!

Με τα μάτια τους ορθάνοικτα χάζευαν τη νεράιδα που πριν είχαν δει μόνο σε εικονογραφήσεις παραμυθιών που τους διάβαζε η μαμά. Κι από ότι φαινόταν τώρα ζούσαν το δικό τους παραμύθι. Η Αξία καθησύχασε τα κορίτσια και τους υποσχέθηκε να τους εξηγήσει ότι είχε συμβεί. Τα κορίτσια κάθισαν σε ένα τεράστιο ροζ λαστιχένιο παγκάκι έτοιμες να ακούσουν με προσοχή όσα η Αξία είχε να τους πει!

«Λοιπόν κορίτσια κάποτε ήταν μικρή σαν κι εσάς και η μαμά σας, δεν είχε άλλα αδέλφια οπότε η προσοχή της δικής της μαμάς. Της γιαγιάς σας δηλαδή ήταν στραμμένη όλη επάνω της. Η γιαγιά σας τη μεγάλωνε όσο πιο σωστά μπορούσε, της μιλούσε για τις αξίες στη ζωή συνεχώς και πολύ συχνά επικαλούνταν το όνομα μου, Αξία βλέπετε! Κάποια μέρα κι ενώ η μαμά σας διάβαζε ένα βιβλίο που της χάρισε η γιαγιά και πάλι σχετικό με τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή, η μικρή τότε μαμά σας ευχήθηκε να μπορέσει να μην ξεχάσει ποτέ της ότι η γιαγιά σας κόπιαζε να της μεταδώσει. ευχήθηκε να μπορεί να ακολουθεί το σωστό δρόμο και κάποιος να της δείξει με σιγουριά τις προτεραιότητες στη ζωή της.

Τότε και αποφάσισα να εμφανιστώ μπροστά της όπως σε εσάς καλή ώρα επειδή αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξης μου, να βοηθώ τα παιδιά να βάζουν προτεραιότητες σε σχέση με τις αξίες και τις αρετές. Της μίλησα τότε, της εξήγησα και της χάρισα τρία μαγικά δαχτυλίδια. Τα δαχτυλίδια που οδήγησαν κι εσάς εδώ…

«Αλήθεια τώρα εξηγούνται κάπως τα όσα έγιναν, μόλις βάλαμε στα δάχτυλά μας τα δαχτυλίδια βρεθήκαμε εδώ…», είπε η Χαρά.

«Ναι έτσι ακριβώς»,  είπε η Αξία και συνέχισε…

«Τότε λοιπόν είχα εξηγήσει στη μαμά σας ότι  προτεραιότητα  στη ζωή και για ότι κάνουμε έχει η αγάπη. Όταν αγαπάς, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. η αγάπη νικάει τα πάντα. Σε βοηθάει στους στόχους σου, σε κάνει καλό με τους ανθρώπους  ή με ότι άλλο μπορεί και σε κάνει να το αγαπήσεις. Αν δεν κάνεις κάτι με αγάπη, δεν θα το κάνεις σωστά ποτέ. Αν δεν αγαπάς τους γονείς τους συγγενείς, τους φίλους σου  δεν θα είσαι καλός μαζί τους φυσικά, ποτέ. Η πρώτη αξία στη ζωή λοιπόν είναι η αγάπη.

Έπειτα υπάρχει και η ελπίδα. Όταν αγαπάς προσπαθείς κι όσο προσπαθείς ελπίζεις!

Κι όσο ελπίζεις ζεις! Αν δεν υπήρχε η ελπίδα για ότι κάνουμε και προσπαθούμε να καταφέρουμε ίσως και να μην τα παλεύαμε καν. Άρα κάτι ακόμη πολύ σημαντικό στη ζωή είναι και η ελπίδα. Έπειτα αφού αγαπάς και προσπαθείς με την ελπίδα έρχεται και η χαρά. Είναι αξία και συγχρόνως μια ανταμοιβή η χαρά,. Μετά την προσπάθεια. Χαρά σου προσφέρει κάποιος που αγαπάς, κάτι που αγαπάς, κάτι ίσως λαμπερό, ίσως και κάτι νόστιμο. άρα αφού αγαπώ κάτι ελπίζω στο να πάρω τελικά χαρά, μετά την έντιμη προσπάθεια. Κι αυτή τη χαρά την απολαμβάνω περισσότερο όταν τη μοιράζομαι. Κι ακολουθούν κι άλλα!

Κι άλλες πολύ σημαντικές αξίες! Η μαμά σας λοιπόν είχε καταλάβει πολύ καλά τα όσα τώρα είπα και σε εσάς και μου είπε πως δεν θα ήθελε να τα ξεχάσει ποτέ όλα  αυτά και πως αν μια μέρα κάνει παιδιά θα ήθελε πολύ να τα διδάξω σε αυτά εγώ, όπως και στην ίδια τότε. Εγώ , η νεράιδα Αξία!

Έτσι τότε της χάρισα αυτά τα τρία μαγικά δαχτυλίδια. Γιατί γνώριζα πως όταν μεγαλώσει και κάνει οικογένεια θα αποκτήσει  τρία κοριτσάκια, εσάς !

«Μα ναι, τα ονόματα μας», ψέλλισε η Αγάπη!

«Ακριβώς είπε η Αξία, τα ονόματα σας είναι όλα όσα δίδαξα στη μαμά σας, αυτή με τη σειρά της σε εσάς και αυτή τη στιγμή και εγώ σε εσάς! Αφού βέβαια φορέσατε στα δάχτυλά σας τα τρία σύμβολα, τα τρία μαγικά δαχτυλίδια. Σας χάρισε αυτά τα ονόματα για να έχετε τις τρεις από τις πιο σημαντικές αξίες κι αρετές μπροστά για όλη σας τη ζωή. Και σκοπός της ήταν κάποια στιγμή να σας αποκαλύψει το μαγικό συρταράκι, να σας χαρίσει τα δαχτυλίδια και να διδαχτείτε όσα τώρα σας αποκάλυψα.

Εσείς όμως ανακαλύψατε μόνες το κρυφό συρταράκι κι έτσι η γνωριμία μας έγινε πιο νωρίς και χωρίς να είστε προετοιμασμένες!

Μέσα από τις επιλογές σας σε αυτόν τον μαγικό κόσμο που βρισκόμαστε ίσως να καταλάβατε ήδη και οι τρείς σας τι έχει πραγματική αξία, σημασία και για ποιο λόγο βάζουμε προτεραιότητες. Με την αγάπη πορεύεσαι σωστά, με την ελπίδα προσπαθείς και τελικά ανταμείβεσαι παίρνοντας χαρά ή ανταμείβεις όποιον σου προσφέρει αγάπη και ελπίδα προσφέροντας του τη χαρά πίσω.  Τη χαρά λοιπόν Χαρά τη μοιραζόμαστε.».

Τα κορίτσια χάρηκαν τόσο πολύ που είχαν την ευκαιρία να μάθουν τόσο σημαντικά πράγματα νωρίς στη ζωή τους, ευχαρίστησαν την Αξία υποσχέθηκαν πως θα σέβονται και θα αγαπούν τώρα ακόμη πιο πολύ τη γλυκιά μαμά τους που είχε φροντίσει για αυτές πριν ακόμη τις φέρει στη ζωή, να μεγαλώσουν σωστά και της ζήτησαν να τους δείξει τον δρόμο της επιστροφής!

Τότε η νεράιδα Αξία είπε στα κορίτσια να φορέσει η κάθε μια το δαχτυλίδι της άλλης, διαφορετικό από αυτό που φόρεσαν την πρώτη φορά που ένωσαν τις αξίες τους για να βρεθούν σ εαυτόν τον μαγικό κόσμο. Το έκανα και χωρίς να το καταλάβουν βρέθηκαν πίσω στο σπίτι. Βρέθηκαν στο δωμάτιο με την μπιζουτιέρα κι ήταν σαν να μην είχε περάσει καθόλου η ώρα . έβαλαν τα δαχτυλίδια στη θέση τους

, ώστε να προσφέρουν στη μαμά τους την ευχαρίστηση να τους αποκαλύψει η ίδια το μυστικό κάποια άλλη στιγμή.

Αμέσως πήγαν στο δωμάτιο της μαμάς, μαζεύτηκαν γύρω από το προσκεφάλι της, την ξύπνησαν, τη φίλησαν και της υποσχέθηκαν τα εξής:

«μανούλα μας θα σε αγαπάμε πολύ πάντα. Γιατί κι εσύ μας αγαπάς. Θα σου χαρίζουμε την ελπίδα για ότι πιο όμορφο στη ζωή, αφού θα αγωνιζόμαστε για το καλύτερο. Και μακάρι να σου προσφέρουμε τελικά μόνο χαρά με τις επιλογές και τις πράξεις μας. Όπως μας προσφέρεις εσύ που μας μεγαλώνεις, μας φροντίζεις και μας χαρίζεις ότι επιθυμούμε. Σε αγαπάμε μαμά!»

Έτσι τα τρία κορίτσια συνεχίζουν και ζουν ευτυχισμένα με την οικογένεια τους, κάπου μέσα στην πόλη σου και ίσως και δίπλα από το σπίτι σου, έχοντας πάντα στο μυαλό τους τα όσα διδάχτηκαν. Άραγε τι το διαφορετικό θα συμβεί όταν η μαμά αποφασίσει να τους ¨αποκαλύψει¨ το κρυφό συρταράκι στη μπιζουτιέρα;

Ελένη Χρήστου Γκουσιάρη